اه امروز داشتم یک خیابان خلوت رو که پر از درخت های سرسبز بود رو پایین میامدم که در حال فکر کردن بودم انگار یک دفعه یاد خودم افتادم   چه طور بگم انگار واقعا دلم برای خودم تنگ شده بود نه برای خودم برای خودی که میخواستم باشم ولی نیستم  یادمه چند سال همیشه به خودم میگفتم که من چند سال دیگه این جوری هستم این جوری میشم اون جوری میشم همه به من فقط نگاه میکنند این موقعیت ها را خواهم داشت  به طور کلی ان جوری که دوست داشتم باشم رو برای خودم یک جورایی طراحی میکردم

الان از اون سالها شاید خیلی نگذشته باشه شاید باور نکنید بگم کمی بیش از یک سال ولی در این مدت که به نظر چه قدر کم میاد به قدری از ایده ال هام دورم که گاهی فکر کنم هر چه کنم نمیتونم  دیگه به اونها برسم البته از دیدگاه همه به خصوص اشناها من نمونه ی یک فرد موفق ام  چون به جایی رسیدم که اونها نتونستند برسند حتی گاهی با من رقابت میکنند به نظر من خیلی احمقانه است         خانواده ام راضی اند  همه همه و همه  جز خودم چون نتونستم  به اون مرحله برسم که بتونم از رشته ام از اطرافیانم و انچه که دور و برمه رضایت داشته باشم

میدونی درس خوندن در رشته ای که دوست نداری یعنی چی؟میدونی 4 سال یعنی چی؟

من شاید خیلی راحت از کنار این ها گذشتم  ولی همیشه سعی میکنم پشیمون نشم   

میدونید از همه بدتر چیه این که دوستات هم از رشته ات بد بگن و تو اون ها رو به رشته ات امیدوار کنی  اخرشه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!